"Julie Bertuccelli's enchanting emotional documentary tracks a year in the life of 24 immigrant children. Allowed to be themselves, the subjects speak in a language we understand. It's as simple—and extraordinary—as that." —The Evening Standard

Ze zijn net aangekomen in Frankrijk. En ze komen uit China, Servië, Venezuela, Ierland, Guinee, Oekraïne, Libië, Senegal en andere landen. In de school La Grange aux Belles in Noord-Frankrijk verwelkomt leraar Brigitte Cervoni leerlingen van over de hele wereld. Haar taak is uitdagend: een overgang bieden aan immigrantenkinderen die een jaar lang Frans leren en hen een basiscurriculum bieden waarmee ze naar reguliere lessen kunnen gaan.

Een jaar lang filmde Julie Bertuccelli de gesprekken, woordenwisselingen, conflicten en vrolijke momenten van deze diverse en veelzijdige groep leerlingen tussen 11 en 15 jaar oud, die allemaal dezelfde klas bijwonen om Frans te leren. Zij laat ons getuige zijn van de positieve geest die daar heerst onder de wijze leiding van Brigitte Cervoni, hun geïnspireerde Franse docent.

In dit kleine theater van de wereld komen de onschuld, energie en tegenstrijdigheden van deze adolescenten tot uiting. Gedreven door hetzelfde verlangen om hun leven te veranderen, dagen deze leerlingen veel gevestigde ideeën over jeugd en integratie uit en geven ze ons hoop voor de toekomst.

In dit kleine theater van de wereld komen de onschuld, energie en tegenstrijdigheden van deze adolescenten tot uiting.

De leerlingen zijn door hun ouders aangemoedigd om het goed te doen op school, zodat ze de levensstandaard van hun gezin kunnen verhogen. Interviews met de ouders onthullen achtergronden van de families en wat sommige kinderen in hun leven al hebben meegemaakt. De redenen om te emigreren zijn divers: van het krijgen van een topopleiding tot cellist voor een Venezolaanse jongen, tot vervolging van een joods gezin door een groep Servische neonazi's, of de angst voor vrouwelijke besnijdenis in Guinee. Kind zijn en opgroeien is voor velen al een klus, met trauma's als deze zou het nog moeilijker worden. Er worden openhartige en soms stevige discussies gevoerd over netelige onderwerpen als religie en over de hoop en angsten van de jongeren, maar duidelijk is dat de leerlingen hun status als buitenstaanders met elkaar delen.

Bertuccelli’s portret van studenten die worstelen om de 'anderen' te respecteren die ze hebben geleerd te vrezen en niet te vertrouwen verrijkt ons als kijker. Het delen van verhalen, maar ook het prachtige lied van een van de meisjes, opent de harten en vervolgens de hoofden van studenten én van ons. Gelukkig laat de filmmaker het materiaal voor zichzelf spreken en bewerkt of zoomt zij nooit in om het drama te versterken. De slotscènes zijn een ontroerend sluitstuk voor het publiek, voor de kinderen, maar ook voor leraar Cervoni, voor wie dit de laatste les was. De Franse titel, La Cour de Babel, is een variant op la Tour de Babel, waarbij met ‘cour’ het schoolplein wordt bedoeld.

De film stelt het actuele en ethische thema “gastvrijheid” respectvol en met professionele afstand aan de orde en is tegelijkertijd een hommage aan de vele onderwijscollega’s die zich in ons land en daarbuiten met hart en ziel inzetten voor de eerste opvang en scholing van leerlingen.

Bronnen:

  • IMDB, Hollywood reporter, Spirituality & Practice.
  • School of Babel, Julie Bertuccelli, 89 min, Copyright: 2013, Release: 2015.
  • Trailer: https://youtu.be/yaF98PnIKCg

Hans Neven is oud-leraar, -directeur en -rector. Onderwijsmens in hart en nieren en o.a. voorzitter van de vakjury voor de jaarlijkse verkiezing van de Nationale Onderwijsfilm. Henk Sissing is onderwijsliefhebber, onderzoeker en verzamelaar van onderwijsfilms. Hij werkte o.a. als leraar, schoolbestuurder BaO, ambtenaar OCW en publiceerde onder meer de Bildungkalenders en 3000 jaar denkers over onderwijs. Samen organiseren zij op verzoek onderwijsfilmfestivals op scholen.