Maar voordat we naar de podcast
gaan, eerst een verhaal. Het is een druilerige decemberochtend. Nadat er boterhammen zijn gesmeerd, appels zijn gesneden, de gymspullen klaar zijn gelegd en ein-de-lijk iedereen aangekleed is voor school, zeul je de kinderen met hun spullen en je fiets met jouw spullen naar de basisschool. Als iedereen door de poort is, stap je snel op en rijd je door een zacht vallende miezer naar je studiedag.
Een paar weken geleden moest je al doorgeven naar welke best-practice-workshop van een collega je wilde gaan en zijn met veel bombarie twee sprekers van formaat aangekondigd. Uiteraard is er de lunch in de grote aula van de andere schoollocatie in de stad waar de traditionele kroket en vegetarische versnapering voor iedereen klaar ligt (maximaal 2 per persoon, anders is er niet genoeg voor iedereen!). En natuurlijk is deze dag verplicht voor iedereen, ook al is het je vrije dag.
De rector opent de dag met een speech die net te lang duurt en net iets te veel over haar eigen kinderen, de hamsters in het biologielokaal en de aanstaande verbouwing gaat. Daarna mag een enthousiast team van de drie scholen die de dag hebben georganiseerd nog even rustig het programma doornemen voordat de eerste keynote speaker het podium zal betreden. En dan begint het langzaam ineenzakken van de sfeer pas echt en je denkt: iemand die te ver van de werkvloer staat, houdt mij nu te lang van mijn werk (terwijl mijn takenlijstje steeds opdringeriger wordt). De tweede spreker na de koffiepauze doet niet echt onder voor de eerste… Zo’n studiedag, ik hoop dat je er niet te veel hebt gehad. Ik moest er onwillekeurig aan denken toen ik ging zitten voor deze aflevering van mijn Podcast-besprekingen.
De NIVOZ-podcast laat vaak een
onbevredigend gevoel achter bij de luisteraar. De start is veelbelovend. De makers leiden het onderwerp kort in, leggen wat vragen op tafel en dan zijn de sprekers aan de beurt. En langzaam komt het gevoel van jij, op je stoel tijdens de studiedag. Het zakt in, het wordt langdradig. Er wordt te lang doorgaan op één onderwerp, te weinig scherpte, te weinig sturing, welke kant gaat dit op? Dan is drie kwartier lang.
Het is jammer want de gasten vrijwel zonder uitzondering interessant: Femke Keeren, Gert Biesta, Iko Doeland, Elly Loman of Helma van der Hoorn. Allemaal mensen met een goed verhaal. Soms, als iemand van huis uit een begenadigd en gestructureerde spreker is, draagt hij of zij de podcast. En flarden van gesprekken zijn zonder meer de moeite waard. Maar vaak worden de thema’s ‘hoog over’ of vaag aangevlogen, en dat maakt veel afleveringen van deze podscast-serie wat mij betreft niet aantrekkelijk voor mensen die zoeken naar: praktisch en concreet.